Η αντιπολίτευση έχει ένα μεγάλο πρόβλημα. Δεν πείθει. Κανένα από τα αντιπολιτευτικά κόμματα δεν παρουσιάζει ένα πρακτικό πρόγραμμα αντιμετώπισης των προβλημάτων της χώρας, ούτε όμως και μία ηγετική ομάδα στελεχών που θα μπορέσει να το φέρει εις πέρας. Αξιόλογα στελέχη υπάρχουν εδώ και εκεί. Αλλά είτε οι προεδρικές ανασφάλειες είτε και οι κομματικές ισορροπίες δεν τους επέτρεψαν μέχρι πρόσφατα να βρεθούν στο πρώτο τραπέζι.

Υπάρχουν ασφαλώς αντιπολιτευτικά κόμματα από τα οποία κανείς δεν περιμένει ούτε πρόγραμμα ούτε και επιτελείο που να μπορεί να κυβερνήσει. Είναι τα κόμματα της οργής. Οι ψηφοφόροι τους επιλέγουν την αντίδραση και το μαύρισμα του συστήματος, ελάχιστα τους αφορά πώς αυτοί που θα εκλέξουν θα αντιμετωπίσουν το πρόβλημα της στέγης ή τα ελληνοτουρκικά. Ο συνδυασμός ακρίβειας και χαμηλών μισθών έχει αυξήσει την «πελατεία» για αυτά τα κόμματα, ενώ η απουσία εναλλακτικής πρότασης διακυβέρνησης μπορεί να οδηγήσει ακόμη και σε κοινωνική έκρηξη. Οι πολίτες έχουν, από την άλλη, νωπές τις μνήμες από το ακριβό φροντιστήριο από το οποίο πέρασε αναγκαστικά η χώρα το 2015. Ηταν ο θυμός που οδήγησε πολλούς να κάνουν τότε τα στραβά μάτια στην ποιότητα των κυβερνητικών στελεχών και στους ανώριμους χειρισμούς, ειδικά των πρώτων μηνών. Οι μνήμες αυτές είναι ακόμη ζωντανές, αν και φθίνουν με το πέρασμα του χρόνου. Κάνουν όμως τους πολίτες να το σκέπτονται δύο και τρεις φορές πριν ψηφίσουν πάλι κάποιον από θυμό και μόνο, γιατί ξέρουν σε τι περιπέτειες μπορεί να μπουν οι ίδιοι μαζί με τη χώρα.

Μέσα σε αυτό το σκηνικό συνεχίζει να υπάρχει μια κρίσιμη μάζα ψηφοφόρων η οποία δίνει μεγάλη σημασία στη σταθερότητα. Προφανώς πρόκειται για πολίτες που έχουν δει σημαντική διαφορά στην τσέπη τους τα τελευταία χρόνια και οι οποίοι δεν νιώθουν ότι τους τελειώνουν τα χρήματα στη μέση του μήνα ή ότι δεν βρίσκουν σπίτι που να αντέχουν οικονομικά. Η παγκόσμια γεωπολιτική αβεβαιότητα και οι απειλές στη γειτονιά μας ενισχύουν την πεποίθησή τους πως η χώρα δεν πρέπει να μπει σε ένα σπιράλ πολιτικής αβεβαιότητας και νέων περιπετειών. Με τον ίδιο τρόπο που ο θυμός κυριάρχησε στην κάλπη πριν από δέκα χρόνια, κυριαρχούν τώρα σε ένα κομμάτι της κοινωνίας η ψυχρή λογική και το ένστικτο της επιβίωσης. Θα χρειαστεί να δοκιμάσει πολύ τις αντοχές τους η κυβέρνηση για να τους «αναγκάσει» να λειτουργήσουν και αυτοί με το θυμικό. Βασική προϋπόθεση για να μη σκορπίσουν «δεξιά και αριστερά», να λειτουργεί αποτελεσματικά η ίδια και να μπει ένα τέλος στα κάθε είδους φαινόμενα «τύπου ΟΠΕΚΕΠΕ». Να κυβερνά χωρίς να βλέπει παντού φαντάσματα και χωρίς να κυριαρχεί το θυμικό στη λήψη αποφάσεων από τα βασικά ηγετικά της στελέχη.