Καθώς ο χρόνος περνά, θαρρώ πως η σύγχυση μεγαλώνει. Είτε γιατί ξεχνάμε, ηθελημένα ή αθέλητα, την πορεία των γεγονότων, είτε γιατί αποφασίζουμε ότι δεν μας ενδιαφέρει πια να έχουμε και τόση πολλή επαφή με την πραγματικότητα, είτε γιατί επιστρέφουμε νοσταλγικά, όπως συμβαίνει με τους βαθιά ηλικιωμένους, στα πρώιμα χρόνια και στις αναμνήσεις της παιδικής ηλικίας, είτε γιατί η συνθηματολογία κλιμακώνεται αντί να αποκλιμακώνεται… Αποτέλεσμα να χανόμαστε ανάμεσα σε συνθήματα και όρους και ερμηνείες, να συζητάμε –50 χρόνια μετά!– για τη διζωνική, το ενιαίο, τη χαλαρή και την αποκεντρωμένη ή… αν θα πρέπει ίσως να το πάρουμε πια απόφαση – το είχε πει κάποτε και ο μακαριστός αρχιεπίσκοπος, η διχοτόμηση δεν πρέπει να μας τρομάζει…