Αν όλοι μπορούσαμε να συμφωνήσουμε σε κάτι, αυτό δεν είναι άλλο από την κινητικότητα που προδιαγράφεται σε σχέση με την προοπτική μιας νέας προσπάθειας, για λύση του Κυπριακού. Αφενός, το ενδιαφέρον των ΗΠΑ για την περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου, πρωτίστως στο οικονομικό-ενεργειακό πεδίο και δευτερευόντως σε πολιτικό επίπεδο. Αφετέρου, η ενεργοποίηση της Αθήνας για ένα πενταμερές σχήμα συνεννόησης στην Ανατολική Μεσόγειο, με τη συμμετοχή της Τουρκίας αλλά και της Κυπριακής Δημοκρατίας. Και στο βάθος η Άγκυρα που δεν δείχνει να πιάστηκε εξαπίνης, ενώ προέβη σε ένα «άνοιγμα» διά του Χακάν Φιντάν, το οποίο πάντως θεωρώ εντελώς πλασματικό. Ο Τούρκος ΥΠΕΞ έριξε στο τραπέζι την εξεύρεση «χρυσής τομής», μεταξύ της επέκτασης των χωρικών υδάτων της Ελλάδας στα 12 ναυτικά μίλια και της γνωστής θέσης της Άγκυρας για παραμονή της Ελλάδας στα 6 ναυτικά μίλια, που από το 1974 «συνοδεύεται» με την απειλή του «casus belli». Στην πραγματικότητα, το «άνοιγμα» Φιντάν, προϋποθέτει η Αθήνα να συζητήσει με την Άγκυρα την άσκηση ενός κυριαρχικού δικαιώματος της Ελλάδας που ασκείται μονομερώς, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Με πολύ απλά λόγια, ο κ. Φιντάν κάλεσε την Αθήνα να διαπραγματευθεί με την Τουρκία την άσκηση ενός αποκλειστικού δικαιώματος της Ελλάδας, επιχειρώντας να το καταστήσει μέρος μιας διμερούς διαβούλευσης. Άρα, «άνοιγμα», δεν υπήρξε.

Μέσα σε όλα αυτά, το ερώτημα που γεννάται είναι πού βρίσκεται η Λευκωσία. Και κατά πόσον το Κυπριακό θα καταστεί μέρος της επίλυσης ενός μεγάλου πακέτου ανοικτών μετώπων. Κι αν ναι, σε ποιο πλαίσιο και με ποιο φορμάτ; Είναι πάντως γεγονός ότι τα κενά του παζλ είναι πολλά. Αν μάλιστα συνυπολογιστεί ότι η κυπριακή κυβέρνηση ενημερώθηκε για την πρόταση Μητσοτάκη περί πενταμερούς στην Ανατολική Μεσόγειο, αφού αυτή εξαγγέλθηκε από τον πρωθυπουργό της Ελλάδας, γίνεται ενδεχομένως κατανοητό ότι το επίπεδο ενημέρωσης είναι ακόμη πιο περιορισμένο σε σχέση με τις προθέσεις των ΗΠΑ, ή με τις κινήσεις της Άγκυρας.

Όλα αυτά, πάντως, που δεν γνωρίζει η Λευκωσία, δεν αναιρούν την κινητικότητα που υπάρχει. Και το ενδεχόμενο κάποια στιγμή, ίσως σύντομα, να χρειαστεί να «παίξει μπάλα». Με ειδοποιό διαφορά ότι το παιχνίδι, εάν και εφόσον διεξαχθεί, θα λάβει χώρα σε ένα τερέν πολύ διαφορετικό από αυτό που έπαιζε τα τελευταία χρόνια η κυπριακή κυβέρνηση. Διότι, άλλο είναι να παίζεις μόνος σου και να δηλώνεις ότι βάζεις γκολ, ακόμη κι όταν στέλνεις την μπάλα στην εξέδρα. Κι άλλο είναι να έχεις αντίπαλο και θεατές.  Έχοντας παράλληλα και χρονόμετρο, κάτι που είναι πάγια θέση της Άγκυρας, το απαιτεί ο Τουφάν Ερχιουρμαν και όπως έλεγαν στην «Κ» ξένοι διπλωματικοί κύκλοι, «αν και η μεθοδολογία μιας ενδεχόμενης νέας διαβούλευσης στο Κυπριακό, είναι θέμα του ΟΗΕ και των μερών, το αίτημα ενός χρονοδιαγράμματος φαίνεται να γίνεται κατανοητό». Όπως ενδεχομένως γίνεται κατανοητό και το αίτημα της Άγκυρας, για «την επόμενη μέρα των Τουρκοκυπρίων», εάν δεν υπάρξει λύση του Κυπριακού, σε μια νέα πιθανή διαδικασία. Θέμα που επίσης φρόντισε να θέσει ο νέος Τουρκοκύπριος ηγέτης, φρεσκάροντας τις κόκκινες γραμμές της Άγκυρας, οι οποίες συμπληρώνονται με την «πολιτική ισότητα», με ό,τι αυτή συνεπάγεται, αλλά και από τη θέση για διατήρηση του καθεστώτος εγγυήσεων της Τουρκίας. Κι όλα αυτά με μια ταμπέλα που θα κινείται στη λογική της εποικοδομητικής ασάφειας και θα επιτρέπει στην ελληνοκυπριακή πλευρά να πλασάρει ομοσπονδία, έστω και χαλαρή και στην τουρκοκυπριακή πλευρά να προτάσσει κυριαρχική ισότητα, στο πλαίσιο της οποίας ο καθένας θα είναι «κύριος» στο δικό του συνιστών κρατίδιο.

Υπάρχει όμως ένα ακόμη ερωτηματικό. Ποιος θα είναι ο «διαιτητής» του παιχνιδιού; Θα είναι ο γενικός γραμματέας του ΟΗΕ Αντόνιο Γκουτέρες; Ή τα ενεργειακά-οικονομικά συμφέροντα των ΗΠΑ στην Ανατολική Μεσόγειο θα οδηγήσουν τον Ντόναλντ Τραμπ να παρακάμψει τον ΟΗΕ και να πάρει και το Κυπριακό στα δικά του χέρια, είτε ως διαιτητής, είτε ως VARίστας, όπως έκανε στη Γάζα και στο Ουκρανικό, προωθώντας προτάσεις που χαρακτηρίζονται από έναν πολύ σκληρό επιδιαιτητικό χαρακτήρα; Σε κάθε περίπτωση, εμείς είμαστε έτοιμοι να παίξουμε μπάλα;