Του Παναγιώτη Καπαρή
Κροκοδείλια τα δάκρυα και υποκριτική η οργή, λεγόμενων επώνυμων και ανώνυμων ανθρώπων, κάθε φορά κατά την οποία ένα νέο παιδί μεταβαίνει στην άλλη, την αληθινή ζωή, θυσία στον Μολώχ της ασφάλτου. Όλοι είμαστε συνένοχοι, γι’ αυτή την τραγική κατάσταση, στο μέτρο των δυνατοτήτων μας, του θάρρους ή της δειλίας μας, κατά τη ρήση του αείμνηστου Θεόδωρου Πάγκαλου ότι «όλοι μαζί τα φάγαμε».