Ο τραγουδοποιός Δημήτρης Μεσημέρης παρουσιάζει την Τρίτη 25 Νοεμβρίου τον νέο του δίσκο με τίτλο «Τικ Τακ», στο Διεθνές Φεστιβάλ Λευκωσίας και μιλάει στην «Κ» για την καινούργια του δουλειά, για το τραγούδι και πώς αντιμετωπίζει τη μουσική. Λέει πως ο τίτλος του είναι συμβολικός από το ομώνυμο τραγούδι του δίσκου, «είναι μια μουσική αναμέτρηση για το πώς αντιλαμβάνομαι τον έρωτα, τη φθορά, την ελπίδα και τη ζωή γενικότερα μέσα από το πέρασμα του χρόνου». Η συναυλία στο Δημοτικό Θέατρο Λευκωσίας περιλαμβάνει συνθέσεις του Δημήτρη Μεσημέρι από τη νέα του δουλειά, αλλά και διασκευασμένες εκτελέσεις από την προσωπική του δισκογραφία, καθώς και σύντομα αφηγηματικά κείμενα του Γιώργου Παπακωνσταντίνου.

–Μία ακόμη δισκογραφική δουλειά και ο τίτλος της «Τικ Τακ»… για τι ή για ποιους μετράει αντίστροφα ο χρόνος;

–Το «Τικ Τακ» είναι μια υπενθύμιση ότι ο χρόνος δεν σταματά ποτέ. Κυλάει, τρέχει, μας δοκιμάζει αλλά μας ωριμάζει. Προσωπικά, προσπαθώ να μην αντιλαμβάνομαι τον χρόνο ως κάτι που μετράει αντίστροφα προς το τέλος, αλλά σαν μια συνεχής προσπάθεια για περισσότερες εμπειρίες και στιγμές. Η ζωή είναι μικρή και της αξίζει να τη γεμίζουμε με αγάπη. Ο χρόνος, εκτός από άγχος, στρες και τα υπόλοιπα αρνητικά, όταν τον κοιτάξεις κατάματα και τον αποδεχτείς, γίνεται ένας πολύ σημαντικός φίλος. Είναι ένας παλμός που μετράει για όλους μας, ο καθένας μπορεί να φτιάξει τον δικό του ρυθμό και να πορεύεται με αυτόν στους σταθμούς που θα συναντά στην πορεία της ζωής του. Ο τίτλος του δίσκου είναι συμβολικός από το ομώνυμο τραγούδι του δίσκου και είναι μια μουσική αναμέτρηση με το πώς αντιλαμβάνομαι τον έρωτα, τη φθορά, την ελπίδα και τη ζωή γενικότερα μέσα από το πέρασμα του χρόνου.

–Πού κινείσαι μουσικά σε αυτόν σου τον δίσκο;

–Είναι ένας συνδυασμός πολλών μουσικών επιρροών που έρχονται και σμίγουν μαζί χωρίς να είναι αυτοσκοπός. Θέλω η μουσική μου να περιέχει κομμάτια του εαυτού μου. Ο απώτερος σκοπός είναι η ειλικρίνεια σε αυτό που νιώθω τη στιγμή που φτιάχνω ένα τραγούδι. Είναι οι εικόνες και τα συναισθήματα που μου προκαλεί ο στίχος. Από μικρός, λόγω του πατέρα μου, που είναι επίσης μουσικός, άκουγα λαϊκά τραγούδια, παραδοσιακά, ρεμπέτικα. Μεγαλώνοντας, αγάπησα το εναλλακτικό και τη ροκ μουσική. Στα 20 μου αντιλήφθηκα τι είναι το έντεχνο του Θεοδωράκη, του Χατζιδάκι, του Μικρούτσικου. Οπότε, είναι κάτι φυσικό και αυθόρμητο να συνδυάζω μέσα στη δική μου μουσική όλα αυτά που κουβαλάω στη βαλίτσα μου. Δεν θέλω και ίσως δεν μπορώ να εγκλωβιστώ σε ένα είδος μουσικής. Θεωρώ ότι η ταυτότητα του καλλιτέχνη προέρχεται από την αισθητική και την προσέγγισή του στα τραγούδια και όχι από το είδος.

–Ποιες είναι οι δυσκολίες που έχει ο μουσικός δρόμος στον οποίο παραμένεις πιστός και τον περπατάς με συνέπεια σε όλη σου τη δισκογραφική διαδρομή;

–Ο δρόμος της συνέπειας και της ειλικρίνειας απέναντι σε αυτό που κάνουμε δεν είναι εύκολος, αλλά είναι αυτός που αποδέχεται η ψυχή μου και με κάνει να νιώθω καλά. Γενικότερα, ο δρόμος των νέων καλλιτεχνών είναι ζόρικος. Ζούμε σε μια εποχή όπου υπάρχει ένα χάος υπερπληροφόρησης λόγω της μαζικής παραγωγής και των κοινωνικών δικτύων. Η πληροφορία που βγαίνει καθημερινά προς τα έξω είναι τόσο μεγάλη που δύσκολα θα φτάσει η δουλειά ενός νέου καλλιτέχνη μακριά. Δεν είναι ακατόρθωτο, αλλά ούτε και εύκολο. Η δυσκολία είναι να μείνεις ειλικρινής χωρίς να σε παρασύρει η ανάγκη της γρήγορης προβολής. Θεωρώ, όμως, πως πάντα θα υπάρχουν καλλιτέχνες που θα φτιάχνουν διαχρονικές δημιουργίες που το κοινό θα συνδέεται και θα δημιουργεί τις δικές του εικόνες, στιγμές και συναισθήματα μέσα από αυτά. Μόνο που σήμερα πρέπει να ψάχνεις λίγο περισσότερο για να τα βρεις.

–«Από το λόγο τον πικρό η ελπίδα ξεμακραίνει» λέει ο ποιητής, σβήνουν ποτέ τα όνειρα; Χάνεται η ελπίδα;

–Η ελπίδα δοκιμάζεται καθημερινά με όλα αυτά που βλέπουμε να συμβαίνουν γύρω μας. Είναι όμως και η κινητήριος δύναμη που σε συνδυασμό με τα όνειρα επιμένουν για κάτι καλύτερο. Ακόμα και μέσα στον πιο πικρό λόγο, πάντα υπάρχει μια σπίθα φωτός. Μπορεί να είναι μαύρο το δεντρί που βλασταίνει, όπως γράφει ο Μιχάλης Πασιαρδής, αλλά δεν παύει να είναι μια γέννηση και μια αισιοδοξία μέσα στη ματαιότητα. Γι’ αυτό και το τραγούδι «Από τον λόγο» είναι ο πρώτος σταθμός στον δίσκο. Για μένα συμβολίζει τη γέννηση. Τη γέννηση του ανθρώπου και της ελπίδας που όσο και να ξεμακρύνει, τα όνειρά μας θα αντιστέκονται. Κάποιες φορές, η ελπίδα δεν είναι φωνή, είναι μια σιωπή που επιμένει. Ό,τι και να συμβαίνει γύρω μας, πάντα υπάρχει κάτι που μπορεί να μας κρατήσει όρθιους.

–Για την παρουσίαση του δίσκου σου συνεργάζεσαι με τον συγγραφέα Γιώργο Παπακωνσταντίνου. Πώς συμπλέκεις τον δίσκο σου με τα κείμενά του;

–Με τον Γιώργο μάς συνδέει κάτι βαθύτερο από τη φιλία. Είναι συνοδοιπόρος στις σκέψεις, στις αναζητήσεις και στην αγάπη για αυτό που κάνουμε. Ήταν από τους πρώτους που άκουσαν τα τραγούδια του «Τικ Τακ» και μέσα από τις κουβέντες μας γεννήθηκε η ιδέα γύρω από τη θεματολογία του χρόνου. Ένα concept album που αφηγείται τη ζωή ενός ατόμου μέσα από τους σταθμούς της ζωής. Τα κείμενα που έχει γράψει ο Γιώργος λειτουργούν σαν γέφυρα ανάμεσα στα τραγούδια. Είναι σαν μικρές στάσεις που ενώνουν τις μουσικές εικόνες των τραγουδιών. Στην παρουσίαση, τα κείμενά του γίνονται ένα με τη μουσική και συνομιλούν με έναν συγκινητικό τρόπο. Φτιάξαμε μια εμπειρία όπου ο θεατής δεν ακούει απλώς, αλλά συμμετέχει στο ταξίδι του χρόνου.

Θέλησα να ενώσω τις μουσικές μου επιρροές με το συναίσθημα του χρόνου.

–Ποιες δυσκολίες συνάντησες στη δημιουργία ενός τέτοιου θεματικού άλμπουμ;

–Δεν νιώθω ότι αντιμετώπισα ιδιαίτερες δυσκολίες καθώς λειτουργούσα πάντα με το σκεπτικό του να αφήνω το κάθε τραγούδι να με οδηγεί εκεί που θέλει. Τα τραγούδια γράφτηκαν τα τελευταία 3-4 χρόνια και ηχογραφήθηκαν σε ενάμιση χρόνο. Το κάθε τραγούδι έχει τον δικό του λόγο που συμβολίζει κάποια στιγμή της ζωής μου. Όταν φυσικά έλαβα τον στίχο του «Τικ Τακ» από τον Χρήστο Μιχάλαρο, όλα μπήκαν με ένα μαγικό τρόπο κάτω από την ομπρέλα του χρόνου και έτσι γεννήθηκε τόσο απλά η βασική θεματολογία του δίσκου. Η πρόκληση στο όλο ταξίδι της δημιουργίας, ήταν να ενώσω τις μουσικές μου επιρροές με το συναίσθημα του χρόνου, να ακουστεί το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον μαζί.

–Ποιες είναι οι πιο κομβικές στιγμές του δίσκου για σένα;

–Αρχικά θα έλεγα το τραγούδι «Τικ Τακ», το οποίο με το που γράφτηκε έδωσε όλο το ζητούμενο στον δίσκο, με τον εσωτερικό του χτύπο ένωσε όλα τα υπόλοιπα τραγούδια και φτιάχτηκε ένα ολοκληρωμένο concept album. Μετά θα έλεγα ο «Καφενές» και «Ο κύκλος των χαμένων». Έχουν μια στιγμή εσωτερικής συνειδητοποίησης, όπου ο άνθρωπος αντικρίζει τον εαυτό του και τον κόσμο γύρω του. Φυσικά το κάθε τραγούδι έχει το δικό του αποτύπωμα και όλα μοιράζονται μια κοινή ουσία, την καθημερινότητα που περνά, τη νοσταλγία και την ανάγκη να αντιληφθούμε καλύτερα τη ζωή. Προσωπικά το ταξίδι της δημιουργίας αυτού του δίσκου ήταν πολύ κομβικό για τη ζωή μου.

–Υπάρχουν αρκετοί δημιουργοί στο νησί. Τι λείπει ώστε να αναπτυχθεί ένα πλήρες μουσικό οικοσύστημα στην Κύπρο;

–Η Κύπρος έχει πολλούς αξιόλογους καλλιτέχνες, με ταλέντο, με όραμα και παιδεία. Αυτό που μάλλον χρειάζεται είναι περισσότερες υποδομές και περισσότερη στήριξη τόσο από το κράτος όσο και από το κοινό. Ένα μεγάλο ποσοστό της κυπριακής κοινωνίας έχει την τάση να αγκαλιάζει περισσότερο τους καλλιτέχνες από το εξωτερικό παρά τους ντόπιους. Σίγουρα πρέπει να δημιουργηθεί μια πιο δυνατή βάση παραγωγής και προβολής των καλλιτεχνών. Θεωρώ πως γίνεται μεγάλη προσπάθεια τα τελευταία χρόνια από πολλούς παράγοντες κυρίως του καλλιτεχνικού χώρου.

–Κλείνοντας, τι θα ήθελες να πάρει ο ακροατής φεύγοντας από την παρουσίαση του δίσκου σου;

–Θα ήθελα να κρατήσει μέσα του τις εικόνες και τα συναισθήματα που θα δημιουργηθούν κατά τη διάρκεια της συναυλίας μας. Να νιώσει ότι πέρασε από ένα ταξίδι που του θύμισε κάτι δικό του, ένα πρόσωπο, μια εποχή και να συλλογιστεί. Αν μέσα από τη μουσική μου κάποιος νιώσει καλύτερα ή βοηθηθεί, τότε αυτό είναι το μεγαλύτερο δώρο για μένα.

«Θέλω η μουσική μου να περιέχει κομμάτια του εαυτού μου. Ο απώτερος σκοπός είναι η ειλικρίνεια σε αυτό που νιώθω τη στιγμή που φτιάχνω ένα τραγούδι».

Ο δίσκος «ΤΙΚ ΤΑΚ»

Το «ΤΙΚ ΤΑΚ» είναι ένας δίσκος που έγινε με πολύ αγάπη και αφοσίωση. Συνεργάστηκα με εξαιρετικούς μουσικούς και στιχουργούς, και μέσα από αυτή τη διαδικασία έμαθα πολλά για τον εαυτό μου και τη μουσική μου «ταυτότητα». Στο στούντιο, η ατμόσφαιρα ήταν συγκινητική. Όλοι οι μουσικοί και τραγουδιστές έβαλαν ψυχή σε κάθε ήχο. Είναι το τρίτο μου άλμπουμ στη σειρά και ο δεύτερος ολοκληρωμένος δίσκος με δικά μου τραγούδια. Περιλαμβάνει 8 τραγούδια στα οποία, τα 6 είναι σε δική μου μουσική, σε στίχους του Βασίλη Χαρίση («Χρυσομαλλούσα», «Καφενές», «Μαΐστρος» και «Όνειρα αφανέρωτα»), του Ανδρέα Παράσχου («Ο κύκλος των χαμένων») και του Χρήστου Μιχάλαρου με το τραγούδι «Τικ Τακ» που είναι το ομώνυμο τραγούδι του άλμπουμ. Στον δίσκο συμμετέχει ο Γιώργος Καλόγηρου ο οποίος έγραψε μουσική στο τραγούδι «Από τον λόγο» σε στίχους του ποιητή Μιχάλη Πασιαρδή και ο Γιώργος Δημητρίου, ο οποίος έγραψε μουσική στο τραγούδι «Ο θεός είναι γυναίκα» σε στίχους του Παράσχου. Επίσης, στο τραγούδι «Από τον λόγο» συμμετέχουν στο τραγούδι οι: Φρειδερίκη Τομπάζου, Κατερίνα Παράσχου, Σάββας Χρυσοστόμου και Πολύς Ιωαννίδης. Η αγαπημένη Φρειδερίκη ανάλαβε την εναρμόνιση των φωνών στον δίσκο και στην παρουσίαση αλλά τραγουδάμε παρέα το τραγούδι «Όνειρα αφανέρωτα».

Το άλμπουμ είναι διαθέσιμο σε όλες τις ψηφιακές πλατφόρμες αναπαραγωγής μουσικής και στις 25 Νοεμβρίου την μέρα της παρουσίασης αναμένουμε το συλλεκτικό βινύλιο.

Πληροφορίες

«Τικ Τακ» του Δημήτρη Μεσημέρη, Τρίτη 25 Νοεμβρίου, Δημοτικό Θέατρο Λευκωσίας στις 8:30 μ.μ.