Και είναι μια Κυριακή ηλιόλουστη, ανοιχτόκαρδη, που θες να πάρεις τους δρόμους σαν από καιρό έτοιμος να παραδοθείς στην ανεμελιά και να κλειδώσεις τις έγνοιες στο σπίτι τιμωρία κι’αυτό ακριβώς κάνεις, βγαίνεις στην γειτονιά όπως αξίζει σε κάθε καινούργια μέρα, με κείνη δηλαδή την ενέργεια να δωρίσεις πλατιά χαμόγελα και καλημέρες σε όποιον συναντήσεις στο δρόμο σου και έξω σήμερα είναι κόσμος πολύς, άλλοι με τα παιδιά τους, άλλοι με τα σκυλιά τους, άλλοι νεαροί με κοντό μανίκι, άλλοι με κασκόλ και μπαστούνι και όλοι τους με ένα ράθυμο βηματισμό, γιορτινό, νωχελικό, σουλατσάρουνε πέρα-δώθε σαν σαλιγκάρια μετά την βροχή και σταματάνε συχνά-πυκνά για φωτογραφίες όπως όταν δεν γνοιάζεται κανείς κάτι να προλάβει, σημασία άλλωστε έχει η στιγμή, να αποτυπωθεί ως έχει, αφιλτράριστη, σφικτή αγκαλιά, μάγουλα κολλημένα το ένα στο άλλο, μάτια στραμμένα στο φακό του κινητού και η χαρά θα βρει το κάδρο της.