Μου ζήτησε να πάω πιο νωρίς από την ώρα του ραντεβού μας με το γιατρό, ήθελε, είπε, να πάει μια βόλτα με το αυτοκίνητο στην πόλη, να δει αν την στολίσανε για τα Χριστούγεννα, να περάσουμε και από την πλατεία, είπε, να δει πώς μοιάζει μιας και δεν την είδε ποτέ τελειωμένη με τα σιντριβάνια και τα ψηλά τα δέντρα και την καινούργια καφετέρια. Και ύστερα να πάμε από το σπίτι να της δείξω το νέο μου γατί, πεθύμησε, είπε, να φροντίζει γατιά όπως παλιά, στο ίδρυμα έχει μερικά αλλά είναι παραδίπλα σε ένα χωράφι και δεν μπορεί πια να περπατήσει καλά για να τους πηγαίνει φαγητό. Της το υποσχέθηκα πως θα ήμουν εκεί μια ώρα νωρίτερα, καθόταν στην καρέκλα δίπλα από την μεγάλη πολυθρόνα και με περίμενε, φορούσε την ροζ μπλούζα που της αγόρασα πρόσφατα και μια μώβ φόρμα και ήτανε λουσμένη και χτενισμένη, χαμογελαστή και πανέτοιμη για τον “έξω” κόσμο. Αποχαιρέτησε τις υπόλοιπες, “να περάσεις όμορφα” της είπαν, περπατήσαμε αργά μέχρι το αυτοκίνητο, της έδεσα την ζώνη και ξεκινήσαμε. Στην διαδρομή την παρατηρούσα με την άκρη του ματιού μου, κοιτούσε από το παράθυρο με ένα βλέμμα απορημένο, λες και βρισκότανε σε άλλη χώρα ή σε άλλο πλανήτη, ευχήθηκα να μπορούσα να διαβάσω την σκέψη της, ήμουν βέβαιη πως το μυαλό της προσπαθούσε να βρει μια οικεία γωνιά να ανακουφιστεί και μάλλον δεν έβρισκε καμμία. Βρεθήκαμε στην Νίκης μποτιλιαρισμένες μέσα στην κίνηση, από το ραδιόφωνο έπαιζαν ειδήσεις, όλες φοβιστικές, βάλε κανένα τραγούδι μου είπε και είχε δίκαιο, έψαξα να βρω κάτι που να την διασκεδάζει, από κείνα που της άρεσαν, των παλιών ελληνικών ταινιών αλλά δεν βρήκα. Κόρνες, θυμωμένοι οδηγοί, μηνύματα στο κινητό μέχρι να ανάψει πράσινο στο δίπλα αυτοκίνητο, αλλαγή λωρίδας ο μπροστινός την τελευταία στιγμή, δείκτες να αναμοσβήνουν τρελλαμένοι και ένας καιρός αναποφάσιστος για το πόσο να μας παιδέψει. Πού πάνε όλοι αυτοί τέτοια ώρα και τόσο βιαστικά, με ρώτησε με το κεφάλι γυρισμένο προς το παράθυρο και μέσα από το ρυτιδιασμένο της βλέμμα, την κυρτωμένη της πλάτη και τα γεμάτα κιρσούς πόδια της ακυρωνόταν με μιας ό,τι λογαριάζουμε φυσιολογικό και πείθουμε τους εαυτούς μας πως είναι εναρμονισμένο με την ζωή και με τα πιο ελεύθερα συναισθήματα του ανθρώπου. Καταφέραμε επιτέλους να φτάσουμε στην Θεμιστοκλή Δέρβη, εκείνη είχε από ώρα αρχίσει να δυσανασχετεί και μην ξέρωντας πώς να το εκφράσει έριχνε φταίξιμο στην δίψα, “στέγνωσε το στόμα μου” έλεγε, “να σταματήσουμε κάπου να πάρουμε νερό”, κάνε υπομονή της έλεγα, ήταν φανερό ωστόσο πως την έχανε και καθόλου δεν κατανοούσε γιατί και τί έπρεπε να υπομένει. Μουρμουρούσε πως γέμισε ο τόπος καφετέριες, στην πραγματικότητα ωστόσο έψαχνε να πετύχει κάποια ανάμνηση της να κυκλοφορεί αδέσποτη αλλά όλες άφαντες, η δυσαρέσκεια της μεγάλωσε όταν φτάσαμε στην πλατεία και την αντίκρυσε χωρίς στολίδια, πότε θα την στολίσουνε, θύμωσε και εκνευρίστηκε που από την θέση του συνοδηγού δεν μπορούσε καν να δει τα δέντρα, και τα συντριβάνια. Θέλεις να κατέβουμε, ρώτησα, είναι πολύς ο κόσμος είπε, πόνεσε το κεφάλι της παραπονέθηκε, απογοητεύτηκε, της είπα πως θαρθούμε ξανά όταν θα βάλουνε το μεγάλο χριστουγεννιάτικο δέντρο και κάπως παρηγορήθηκε. Στο σπίτι κάθισε στην αυλή στην άκρη του καναπέ, όπως κάθεται κάποιος που δεν βρίσκει τον τόπο του, της έφερα νερό, της έδειξα το γατί, δεν ασχολήθηκε πολύ, παρέμενε αβόλευτη. Πόση ώρα θα κάνουμε στο γιατρό ρώτησε, όχι πολύ της απάντησα, ίσα για να σου βάλει το εμβόλιο της γρίπης και μετά όπου θες πάμε, σε κάποιο πάρκο ή αλλού, δεν ήθελε να πάει πουθενά, να γυρίσει πίσω ήθελε στην στέγη γιατί είναι η μέρα που μαγειρεύουνε φακές και είναι το αγαπημένο της φαγητό. Προτιμούσε στ’αλήθεια να επιστρέψει στο γηροκομείο παρά να συνεχίσουμε την βόλτα μας διερωτήθηκα και ήρθα μπροστά σ’αυτή την συγκλονιστική ανακάλυψη: Δεν είχε πια ανάγκη τίποτα από όσα είχε να προσφέρει ο έξω κόσμος. Ίσως μάλιστα να της φάνηκε πιο μάταιος από το δικό της. Και σίγουρα το ίδιο άγονος.