Έφτασε σχεδόν στα 90 του ο κύριος Γιώργος Χρυσάνθου για να αποφασίσει να διακόψει τη λειτουργία του μαγαζιού στην οδό Σινά στην Έγκωμη με την ξεθωριασμένη ρετρό επιγραφή. Εκεί δηλαδή που πήγαινε σταθερά κάθε πρωί στις 7 και μεταξύ άλλων έφτιαχνε ένα από τα πιο ωραία γαλακτομπούρεκα στο νησί.

Μια ζωή δοσμένη στην τέχνη της ζαχαροπλαστικής. Από τα 14 του, αφότου έφυγε από το χωριό του, το Καμπί του Φαρμακά, μέχρι και πρόσφατα (κοντά στα 90) δεν έπαψε ποτέ να γλυκαίνει τον κόσμο, όχι μόνο στη Λευκωσία.

Τον κύριο Γιώργο τον είχα γνωρίσει πριν από δύο χρόνια, ένα πρωί που περνούσα τυχαία από την περιοχή. Βλέποντας την επιγραφή στην τζαμαρία και έχοντας ακούσει ξανά για τα γλυκά του, δεν έχασα χρόνο. Στάθμευσα έξω ακριβώς από το ζαχαροπλαστείο, και ανοίγοντας την πόρτα τον αντίκρυσα στο βάθος με μια μάσκα -η οποία όμως ήταν κατεβασμένη στο πηγούνι. Του συστήθηκα και αμέσως εξέφρασα την επιθυμία να κάνουμε μια μικρή μικρή κουβέντα-συνέντευξη.

Αρχικά με ξάφνιασε με την αρνητική αντίδρασή του στην ερώτησή μου αν έχει λίγο χρόνο να μου πει κάποια πράγματα για την ιστορία του, αναφέροντάς του ότι θα ήθελα με κάποιο τρόπο να αναδείξουμε την ωραία δουλειά που κάνει εδώ και τόσα χρόνια. Ξεκίνησε να μου λέει πως στην ηλικία του δεν έχει κανένα νόημα να δίνει συνεντεύξεις, αλλά και πως νιώθει απογοητευμένος γιατί η κοινωνία σήμερα έχει αλλάξει πολύ. Δεν πτοήθηκα. Τον έπιασα κουβέντα, ρωτώντας για τα γλυκά που είχαμε μπροστά μας, για τα χρόνια τα παλιά στην Πρωτεύουσα, για τη φήμη που έχει σε όλες τις πόλεις.

Όσο περνά η ώρα μαλακώνει, χαμογελά και μου διηγείται ιστορίες. Καταλαβαίνω ότι η αρχική του αντίδραση ήταν ενδεχομένως ένας είδος άμυνας, καθότι αντιλαμβάνεται ότι πλέον ούτε πολλές αντοχές έχει ούτε πολύ δυνατή μνήμη και αυτό μάλλον κατά κάποιο τρόπο του δημιουργεί μια ανασφάλεια.

Εγώ, πάλι, βλέπω έναν δυνατό άνθρωπο, που ενώ διανύει την ένατη δεκαετία της ζωής του (κοντεύει στη δέκατη), εντούτοις επιμένει να ξυπνάει κάθε πρωί στις 6.30 και να ανοίγει το μαγαζί στις 7, εξυπηρετώντας με τα αλμυρά του τους πρωινούς περαστικούς που κατευθύνονται στις δουλειές τους.

«Στο συγκεκριμένο μαγαζί, εδώ στην οδό Σινά, είμαι τα τελευταία 27 χρόνια. Προηγουμένως βρισκόμουν σε άλλα δύο μαγαζιά στη Λευκωσία. Το να έρχομαι ακόμα στο ζαχαροπλαστείο, παρόλο που πλέον τη δουλειά την έχει αναλάβει ο γιος μου Θεόδωρος, είναι κάτι που μου δίνει ζωή. Έως ότου υπάρχω δεν θα σταματήσω να φτιάχνω το γαλακτομπούρεκο, αυτό που μας έκανε γνωστούς σε όλη την Κύπρο. Δεν είναι υπερβολή αν πω ότι με γνωρίζουν σε όλη την Κύπρο. Όπου πήγαιναν επισκέψεις οι Λευκωσιάτες, ακόμα και στη Λεμεσό ή τη Λάρνακα, έπρεπε πρώτα να περάσουν από εδώ για κανταΐφι και γαλακτομπούρεκο».

Στις μέρες μας, σίγουρα η γκάμα προϊόντων του ζαχαροπλαστείου δεν είναι μεγάλη, σε σχέση με το παρελθόν. Στις βιτρίνες βλέπω μόνο μερικά συροπιαστά, ορισμένα αλμυρά σνακ, μπισκότα, κάποια πτι φουρ (παστούδες), αλλά και μαρέγγες, που όπως μου είπε πολλοί τις αγοράζουν για να φτιάχνουν γλυκά στο σπίτι.

«Έχει μειωθεί η γκάμα προϊόντων με τα χρόνια, δεν προσφέρονται όσα βλέπεις στον τιμοκατάλογο», μου λέει. Παρόλα αυτά η ευγένεια αυτού του ανθρώπου και η αγάπη για αυτό που κάνει, είναι τα στοιχεία που σίγουρα τον βοήθησαν να αντέξει στον χρόνο. Ζητώντας του να μου πει το μυστικό για το τέλειο γαλακτομπούρεκο, χαμογελά, απαντώντας μου ότι δεν μπορεί να μου αποκαλύψει τη συνταγή. «Πρέπει να είσαι μερακλής για να το κάμεις. Ένα πράμα που κάμνεις, πρέπει να είσαι μερακλής, να έσιεις αγάπη. Αν μεν το αγαπάς μεν το κάμεις». Χαμογελώ κι εγώ με την απάντησή του και του λέω ότι αυτό ακριβώς περίμενα να μου πει. Και τότε σχηματίζεται αβίαστα άλλο ένα χαμόγελο στο πρόσωπό του.

Όλες τις συνταγές σας τις δημιουργούσατε εσείς ή τις πήρατε από κάπου, ρωτώ με αφέλεια. «Από πού να τις πάρω; Από το χωριό; Στο χωριό φύτευαν πατάτες και κρεμμύδια, πώς να κάνουν γλυκά οι καημένοι; Τις έκανα εγώ χωρίς να δω κάποιο βιβλίο. Και μετά την πρώτη φορά, τις θυμόμουνα».

Με τον κύριο Γιώργο Χρυσάνθου συζητάμε επίσης για το τι ήταν αυτό που τον έκανε να φύγει από το χωριό στα 14 του και να μάθει τη δουλειά του ζαχαροπλάστη, αλλά και για την παράδοση που έχει το Καμπί του Φαρμακά με τους ζαχαροπλάστες. «Η φτώχεια, οπότε έπρεπε να βρούμε δουλειές στην πόλη. Αν θυμάμαι καλά, ο πρώτος που ξεκίνησε τη δουλειά αυτή ήταν ο Χαλέπης, ο οποίος είχε ζαχαροπλαστείο στον Μακρύδρομο (σ.σ. οδός Λήδρας), ενώ μετά ακολούθησαν κι άλλοι, όπως ο Παναγιώτης (σ.σ. Papaphilippou & Patisserie Panayiotis Ice Cream Ltd)». Γνωρίζουμε πάντως πως Καμπιώτες είναι πίσω από πολλά δημοφιλή ζαχαροπλαστεία της Λευκωσίας (δες σχετικά εδώ).

Θυμάται τις τότε εποχές και τις συγκρίνει με την εποχή μας, έχοντας μια πικρία. «Σήμερα ο κόσμος δεν έχει σέβας. Σε βλέπει ο άλλος στον δρόμο και δεν σε χαιρετά. Άλλοι έρχονται και αφήνουν το αυτοκίνητο έξω από την πόρτα του μαγαζιού σου και φεύγουν, χωρίς να σκέφτονται ότι επηρεάζουν τη δουλειά σου. Αυτά λείπουν από σήμερα, ο σεβασμός και η αγάπη. Αυτά είναι που πρέπει να έχουμε όλοι μας, στη δουλειά μας και γενικά στη ζωή μας. Σεβασμό και αγάπη για ό,τι κάνουμε», ήταν το καταληκτικό δικό του σχόλιο στην κουβέντα μας.

Φεύγοντας μου είχε δώσει ένα ταψί με ζεστό γαλακτομπούρεκο, για να κεράσω, όπως μου είπε, τους υπόλοιπους γραφείο. Έφυγα κατασυγκινημένος με την ευγένειά του. Περιττό να μιλήσω για τις αντιδράσεις στο γραφείο από όλους όσοι το δοκίμασαν!

Πηγή: Wiz Guide