Η γλωσσική ποικιλομορφία και η προστασία των υπό εξαφάνιση γλωσσών αποτελούν πλέον αναπόσπαστο χαρακτηριστικό της ευρωπαϊκής σχολικής πραγματικότητας. Παρά τις διακηρύξεις περί ένταξης, ισότητας και σεβασμού της διαφορετικότητας, το εκπαιδευτικό σύστημα συχνά αδυνατεί να μετατρέψει τις αρχές αυτές σε συνεκτική και αποτελεσματική παιδαγωγική πράξη. Το σχολείο καλείται να λειτουργήσει σε ένα περιβάλλον όπου συνυπάρχουν αυτόχθονες και μαθητές/μαθήτριες με μεταναστευτική βιογραφία, φέροντας μαζί τους διαφορετικές γλώσσες, εμπειρίες και πολιτισμικά κεφάλαια, τα οποία δεν αναγνωρίζονται πάντοτε ως εκπαιδευτικός πλούτος.















